Strona wykorzystuje cookies
Korzystanie z naszego portalu bez zmiany ustawień dotyczacych cookies oznacza, że będa one zapisane w pamięci urzadzenia końcowego.
Wyszukane rozwiązania na każdą zgagę
Leptyna jest hormonem wytwarzanym przez komórki tłuszczowe (adipocyty), głównie w podskórnej tkance tłuszczowej. Uczestniczy w gospodarce energetycznej naszego organizmu, gdyż reguluje apetyt i poziom tłuszczu. W dużym uproszczeniu jej zadanie polega na informowaniu naszego mózgu czy organizm otrzymał odpowiednią ilość energii. Dzieje się tak, gdyż po spożytym posiłku leptyna jest uwalniana przez komórki tłuszczowe do krwi, a jej podwyższony poziom oddziałuje na receptory znajdujące się w podwzgórzu. Wynikiem tego jest zmniejszenie apetytu, ponieważ nasz mózg zostaje poinformowany o nowej ,,dostawie” pokarmu, a co za tym idzie energii. Leptyna będąca hormonem tłuszczowym jest regulatorem tłuszczu, gdyż stale informuje mózg o jego poziomie. Jednak oprócz tego jest nazywana też hormonem ,,głodowym”, ponieważ w przypadku jej niskiego poziomu we krwi nasz mózg uznaje, że głodujemy i potrzebujemy więcej jedzenia. Konsekwencją jest zwiększenie apetytu.
W prawidłowo działającym układzie leptyna pełni rolę regulatora, który utrzymuje prawidłową przemianę materii i normalny apetyt. Natomiast zaburzenia jej wytwarzania lub niewrażliwość receptorów przyczyniają się do rozwoju nadwagi i otyłości. Kiedy w latach 90-tych naukowcy odkryli korelację poziomu leptyny z wagą zaczęto podejrzewać, iż w końcu odkryto jak można kontrolować masę ciała. Niestety badania na ludziach otyłych nie przyniosły spodziewanego efektu. Okazało się, że mają oni podniesiony poziom leptyny w porównaniu do osób o normalnej wadze, ponieważ jak wykazano poziom leptyny jest wprost proporcjonalny do ilości tkanki tłuszczowej. Co oznacza, że im więcej mamy tkanki tłuszczowej tym więcej leptyny krąży we krwi. Pozwoliło to wysnuć wniosek, że ciągły podwyższony poziom tego hormonu powoduje uniewrażliwienie na jego działanie. Nasz organizm przestaje reagować na leptynę i nie odczytuje sygnałów aby zahamować uczucie głodu. Pojawia się oporność na jej działanie, która jest podobna do oporności na insulinę. W leptynooporności, pomimo wysokiego poziomu leptyny i zmagazynowanego tłuszczu mózg jest przekonany, że ilość hormonu jest niska, a co za tym idzie nasz organizm głoduje. Oprócz tego najnowsze badania pokazują, iż obecne w osoczu białko CRP wiąże się z leptyną przez co prawdopodobnie ma ona problemy z dotarciem do podwzgórza i poinformowaniem naszego mózgu, że jesteśmy najedzeni.
Jak dobrze wiemy otyłość zwiększa ryzyko rozwoju cukrzycy, chorób serca i naczyń, udarów i zawałów. Przy pomocy diety i regularnych ćwiczeń możemy pomóc utrzymać prawidłową masę ciała (m. in. zapobiegają rozwojowi oporności na leptynę). Warto spożywać pokarmy o niskim indeksie glikemicznym (również owoce i warzywa), pokarmy bogate w kwasy omega-3 i przede wszystkim unikać przetworzonego jedzenia.
