Strona wykorzystuje cookies
Korzystanie z naszego portalu bez zmiany ustawień dotyczacych cookies oznacza, że będa one zapisane w pamięci urzadzenia końcowego.
Wyszukane rozwiązania na każdą zgagę
Leki zobojętniające (fachowo określane również jako alkalizujące) to szeroka grupa preparatów stosowanych w leczeniu zgagi, niestrawności (tzw. dyspepsji), przy nadkwaśności soku żołądkowego, przy uszkodzeniach błony śluzowej żołądka i dwunastnicy wywołanych przez leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (np. ibuprofen, ketoprofen, diklofenak, kwas acetylosalicylowy), a także pomocniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
Po pierwsze: skuteczność
Mechanizm ich działania polega na zobojętnianiu soku żołądkowego, co przyczynia się do złagodzenia (rzadziej – całkowitego ustąpienia) dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego. Działania to nie jest zbyt długie, co powoduje, że ten powszechne objawy wykazują tendencję do częstych nawrotów. To zaś z kolei sprawia, że specyfiki te powinny być stosowane często - nawet od 4 do 6 razy w ciągu dobry. Czy w związki z tym leki zobojętniające nie mogą być przyjmowane doraźnie? Mogą, ale ich skuteczność w takich przypadkach jest z reguły niezadawalająca.
Leki zobojętniające różnią się od siebie składem (zawierają przede wszystkim sole magnezu, wapnia i glinu bądź alginiany) oraz postacią farmaceutyczną (dostępne są w postaci tabletek, tabletek do ssania lub zawiesin – bardziej znanych jako tzw. „mleczka”). Różnice te nie mają jednak większego wpływu na ich skuteczność. Niezależnie więc, czy wybierzemy tabletkę czy zawiesinę, sól glinu czy sól magnezu, ich efektywność np. przy zgadze będzie podobna.
Po drugie: interakcje
Problemem przy stosowaniu leków zobojętniających jest kwestia interakcji z innymi lekami. Na czym one polegają w ich przypadku? Neutralizacja soku żołądkowego (czyli zmniejszenie jego kwasowości) będzie miało istotny, negatywny wpływ na wchłanianie niektórych leków m. in. tetracyklin (są to antybiotyki stosowane w chorobach skóry, zakażeniach narządów płciowych czy boreliozie), żelaza czy hormonów tarczycy. Aby zmniejszyć ryzyko tych interakcji, środki zobojętniające należy stosować z co najmniej 2-godzinnym ostępem czasowym. Opcjonalnym rozwiązaniem może być również ich zamiana na preparaty, które w powyższe interakcje nie wchodzą np. inhibitory pomp protonowej (IPP).
Po trzecie: efekt z odbicia
W farmakologii efekt z odbicia to cecha leku, która nawiązuje do nasilenia lub zwiększenia częstości objawów po jego odstawieniu. Okazuje się, że to bardzo niekorzystne zjawisko może dotyczyć także środków zobojętniających. Potwierdzają to obserwacje kliniczne, które wykazały, że odstawienie leków zobojętniających (które wcześniej stosowane były przez dłuższy czas) sprzyja nawrotom dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego. To z kolei z reguły wymaga wdrożenia ponownego leczenia. I tak… błędne koło się zamyka. Wyjściem z niego jest zastosowanie preparatu, dla którego nie odnotowano efektów z odbicia np. jednego z przedstawicieli IPP.
