Strona wykorzystuje cookies
Korzystanie z naszego portalu bez zmiany ustawień dotyczacych cookies oznacza, że będa one zapisane w pamięci urzadzenia końcowego.
Wyszukane rozwiązania na każdą zgagę
Leki zobojętniające (antacida) stosowane są w leczeniu choroby wrzodowej oraz zgagi opierają swoje działanie na neutralizacji kwasu solnego w żołądku. Działają one jedynie objawowo i wspomagająco przez co są wypierane przez leki nowszej generacji. Preparaty te zwłaszcza u osób starszych mogą powodować nagromadzenie pierwiastków, które wchodzą w ich skład (magnez, glin, wapń, sód) w wyniku czego dochodzi do zaburzenia gospodarki mineralnej.
Wodorowęglan sodu wchodzący w skład niektórych preparatów alkalizujących może być niebezpieczny dla osób z nadciśnieniem lub niewydolnością serca ze względu na możliwość nagromadzenia sodu w organizmie. Poprzez zmianę pH środki zobojętniające wpływają na wchłanianie niektórych leków. Powszechnie stosowane preparaty zawierające związki glinu i magnezu ułatwiają wchłanianie pochodnych kumaryny (leki przeciwzakrzepowe) i nasilają ich działanie. Mogą obniżać wchłanianie leków stosowanych w nadciśnieniu z grupy inhibitorów konwertazy angiotensynowej i β-adrenolityków, leków uspokajających i nasennych z grupy benzodiazepin, digoksyny. Leki zawierające węglan wapnia mogą prowadzić do wzrostu stężenia tego pierwiastka we krwi (hiperkalcemia). Stwierdzono, iż picie soków cytrusowych przy jednoczesnym stosowaniu preparatów glinu zwiększa ich wchłanianie. Jednocześnie związki te mogą wchodzić w interakcje z fosforem obecnym w posiłkach w wyniku czego jest on w mniejszym stopniu wchłaniany w jelicie, ponieważ powstają nierozpuszczalne fosforany glinowe, które są wydalane z kałem. Znaczne niedobory fosforu prowadzą do wtórnej osteomalacji inaczej rozmiękania kości powstającej w wyniku niedostatecznej mineralizacji kości.
Zaobserwowano, iż przewlekłe przyjmowanie leków zobojętniających może wiązać się z możliwością wystąpienia niedoborów miedzi. Obniżenie jej stężenia przyczyniało się do rozwoju niedokrwistości oraz zmian w komórkach szpiku kostnego. Dodatkowo preparaty zawierające wodorotlenek glinu i magnezu wytrącają kwas foliowy zawarty w pożywieniu.
Antagoniści receptora H2 (ranitydyna, famotydyna) hamują wydzielanie kwasu solnego w żołądku poprzez blokowanie receptorów histaminowych w żołądku. Warto zwrócić uwagę, iż mogą one zmniejszać wchłanianie, a przez to osłabiać działanie leków, których wchłanianie zależy od pH soku żołądkowego (np. ketokonazolu, itrakonazolu, preparatów żelaza). Przewlekłe przyjmowanie blokerów receptora H2 może powodować niedobory witaminy B12 u osób, które posiadają jej małe zasoby w organizmie co wiąże się z ryzykiem rozwoju niedokrwistości.
